Όταν ένας υπάλληλος θέλει να πιάσει δεύτερη δουλειά, το αφεντικό του τι κάνει; Συνήθως θα του πει "δεν ξέρω πώς θα τα προλάβεις. Κακομοίρη μου μόνο να μην βλάψει αυτή τη δουλειά σου". Σαφώς
φοβάται μήπως του φύγει, ή σκασίλα του αν δεν είναι σημαντικός. Αλλά τι δεν κάνει; Δεν θα του απογορεύσει να το κάνει, ούτε θα τον απολύσει απλά για το ότι βρήκε άλλη δουλειά. Ούτε γιατί έχει κοπέλα. Αν το κάνει, θα τον κράξει ο νόμος.
(Υπάρχουν εξαιρέσεις όπου ο νόμος απαγορεύει τη δεύτερη εργασία, με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα).
Αν ένας νέος θέλει να φύγει από το σπίτι του, ή να βρει κοπέλα ή κάτι, οι γονείς του τι κάνουν;
Φοβούνται συχνά μην τους φύγει και κάποιοι από αυτούς κάνουν σαν παλαβοί. Μερικές φορές
ζηλεύουν το παιδί τους... ας μην μπω σε παραδείγματα.
Αν ένας νέος ή μια νέα θέλει να αγκαλιάσει ή να φιλήσει έναν άγνωστο... τι συμβαίνει; Στις περισσότερες σχέσεις το έτερον ήμισυ
ζηλεύει. Θα μπορούσε να θεωρηθεί και λόγος χωρισμού. Και αν δεν ζηλέψει, κάποιες φορές κατηγορείται (!) για αδιαφορία.
Ποια αρρώστεια έχει κάνει την εκδήλωση ζήλιας προϋπόθεση της αγάπης; Γιατί το "ομορφότερο συναίσθημα" πρέπει να πηγαίνει χέρι χέρι με την πιο έντονη μορφή ενός από τα πιο αρνητικά;
Τον φόβο τον καταλαβαίνω. Είναι λογικό να φοβάσαι ότι ο άλλος θα βρει κάτι σε ένα τρίτο πρόσωπο που θα τον κάνει να αφιερώσει λιγότερο χρόνο σε εσένα, ή να σε αμελήσει. Γιατί κάποιοι άνθρωποι ΑΞΙΖΟΥΝ το να ανησυχούμε για το αν θα φύγουν από τη ζωή μας.
Όμως, σε άλλες εκφάνσεις της ζωής μας έχει ήδη επικρατήσει η λογική: το να "απαγορεύεις" (χωρίς να απαγορεύεις ταυτόγχρονα, διότι κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει στον αγαπημένο του να τον αφήσει σύξυλο και να φύγει) δεν έχει νόημα. Αν ο άλλος δεν είναι ευχαριστημένος από τη σχέση, θα φύγει. Αν δει σε κάποιον άλλο άνθρωπο πολλά πράγματα που εσύ δεν μπορείς να του προσφέρεις, και που μετράνε για αυτόν, δεν σε σώζει καμία απαγόρευση.
Ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου θα μπορείς ένας άγνωστος στο τρένο να κοιμηθεί στον ώμο σου ή στην αγκαλιά σου (αν βέβαια δεν σε ενοχλεί γιατί εκείνη τη στιγμή έχεις το λάπτοπ στα πόδια και παίζεις lego star wars II, JEDI ΦΑΤΕ ΤΗ ΣΚΟΝΗ ΜΟΥ... αχέμ... επιστρέφω στο θέμα). Ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου δεν θα φοβάσαι συνεχώς ότι μια ευγενική, γλυκιά (ή έστω φιλική με μια ελάχιστη δόση ερωτισμού) χειρονομία μπορεί να θεωρηθεί πρόσκληση για σύναψη σχέσης. Έναν κόσμο όπου θα μπορούμε ΑΠΛΑ να κάνουμε όλο το καλό, όλα τα όμορφα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε και φοβόμαστε να κάνουμε γιατί οι άλλοι δεν θα μας καταλάβουν.
Δεν είναι εύκολο. Ακόμα και αν ξέρεις ότι δύο, τρία, δέκα εκλεκτά πλάσματα γύρω σου (hint hint, βλ Goo Goo Mucks) έχουν τις ίδιες απόψεις με εσένα, οι πιθανότητες να τις έχει ένας άγνωστος άνθρωπος είναι κάτω του 50%. Και αλίμονο αν κάθε φορά που θες απλά να πιάσεις το χέρι ενός ανθρώπου πρέπει να του κατεβάσεις όλο αυτό το πράγμα που γράφω τώρα και να τον κάνεις να σε πιστέψει κιόλας! (hint hint: αν αρχίσει να τρέχει γιατί σε θεωρεί τρελό, σε πίστεψε. Δεν είναι όμως αναγκαία συνθήκη)
Αλλά υπάρχουν πράγματα που μπορούμε να κάνουμε. Ελευθερώστε τους άλλους. Θα νιώσετε κι εσείς πιο ελεύθεροι. Δεν έχει καμιά σοβαρή σημασία αν εξασκείτε τις ελευθερίες σας (δεν πρόκειται να εξασκήσουμε ποτέ ούτε το 1/10 των ελευθεριών που έχουμε, αν όχι για άλλο λόγο, τουλάχιστον για λόγους χρόνου) και θα ήταν μάλλον μάταιο να τρέχουμε να εξασκήσουμε όσο πιο πολλές μπορούμε (λες και δίνουν αρκετούς πόντους εμπειρίας για να μας ανεβάσουν λέβελ, πφφφ, ψιλικά δίνουν, τσιφούτη Αφηγητή). Σημασία έχει ότι σιγά σιγά οι αλυσίδες που πλέκονται γύρω μας θα χαλαρώνουν. Τουλάχιστον με αυτούς τους ανθρώπους που είναι πιο κοντά μας, θα μπορούμε να αναπνέουμε, να ζούμε.
Και το πιο σημαντικό: ΑΓΚΑΛΙΑΣΤΕ, ΛΑΤΡΕΨΤΕ, ΣΕΒΑΣΤΕΙΤΕ τους υπέροχους ανθρώπους ή τραλφαμαδοριανούς που κάνουν το ίδιο με εσάς(ανάλογα με την περίπτωση, πχ αν είναι φύρερ σας και δεν είστε καν στον Εσώτερο Κύκλο, το κατάλληλο ρήμα θα ήταν ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΤΕ, βεβαίως βεβαίως :P).
Ο κόσμος μπορεί να γίνει πιο απλός, αν το θέλουμε. Και η γλυκύτητα, αθωότητα και το παιδικό γελάκι μιας κάποιας δεσποινίδας με έχουν κάνει να το πιστεύω περισσότερο.
